Bir bor ekan, bir yo’q ekan, barg bilan kesak bo’lgan ekan. Ular qalin do’st bo’lishib, bir-biridan ajralmaslikka, og’ir kunlarda bir-birlariga yordam berishga va’ dalashishibdi. Ular ahil yashay boshlabdilar. Kunlardan bir kun qattiq shamol turibdi.
Shamolning g’uvullashidan qo ‘rqib ketgan barg kesakka nolish qilib yig’labdi. Shunda kesak:
– Hech narsadan qo ‘rqma, men seni bu balodan qutqaraman, – deb bargni pana qilib to’sibdi.
Shamol qanchalik kuchli bo’ lmasin, bargni uchirib keta olmabdi. Bundan shamolning jahli chiqib, yomg’irmi yuboribdi. Bu bilan u kesakdan o’ ch olmoqchi bo’libdi. Lekin yomg’ir ham ularni qo’rqita olmabdi. Yomg’iming yog’ishini ko’rgan kesak bargga nolish qilibdi. O’zini yomg’irdan qutqarishini so’rabdi. Shunda barg kesakni yomg’irdan pana qila boshlabdi. Qanchalik ko’p sel yog’masin, kesak nam bo’lmabdi. Yomg’ir tingach, kesak bilan barg xursand bo’lishibdi. Ulaming bir-birlariga mehr-oqibatlari yanada ortib, inoqlashib ketibdilar.
